Wichrowe wzgórza

Jakiś czas temu pisałam o męskim świecie, który fascynuje mnie, choć nie zawsze go rozumiem. Wczoraj kolejny raz miałam okazję przekonać się, że serce mojego mężczyzny jest naprawdę dzikie, jak pisze John Eldredge. Która z nas, kobiet, wybrałaby się (dobrowolnie!), żeby biec kilkanaście kilometrów polnymi drogami, przez wichrowe wzgórza, pod burzowym niebem, które wzbierało deszczem, by w końcu rzucić się w dół błyskawicami?

Pewnie i nam się to czasem zdarza, w nas też tkwi jakaś dzikość serca, my także kochamy przestrzeń, zmaganie się z wichrem i samym sobą - ale przecież nie robimy tego co drugi dzień! A oni to potrafią i czerpią z tego niebywała satysfakcję. To w naszych mężczyznach tkwi ta ogromna tęsknota za prawdziwym wyzwaniem, za walką do ostatniego tchu, za ciągłym sprawdzaniem siebie i nieustannym podnoszeniem poprzeczki. 

I cieszę się ogromnie, że nasze córki mają takiego właśnie mężczyznę za ojca.

Że mają w nim wzór człowieka, który się nie poddaje, który doprowadza do końca to, co rozpoczął, który pozostaje wierny swoim zasadom. Który nie schodzi z trasy przed końcem przy byle burzy, nie boi się nawet wichury. Nie znajduje sobie wymówek, ale wbrew niesprzyjającym okolicznościom biegnie dalej, aby osiągnąć wyznaczony cel.

Bo wierzę, że mężczyzna, który potrafi być wierny w małych rzeczach, będzie też wierny w wielkich (por. Łk 16, 10). Że nie zrezygnuje, nie podda się w obliczu przeciwności, ale ukończy bieg przez swoje wichrowe wzgórza. Przecież dlatego został obdarzony takimi właśnie cechami - męstwem, wytrwałością, gotowością do podejmowania wyzwań, siłą woli. I wierzę, że kiedyś, na końcu życia, będzie mógł powiedzieć za św. Pawłem: "W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem" (2 Tm 4, 7).

I że po swoim ojcu ten bieg podejmą nasze córki.