Chleb na drogę

Neal Lozano, którego poznałam w 1995 roku w Lanckoronie, mówi, że błogosławieństwo jest jak chleb na drogę życia. Potrzebujemy słów błogosławieństwa wypowiedzianych nad nami, nad naszą tożsamością, naszym przeznaczeniem. I w pierwszej kolejności oczekujemy tego błogosławieństwa od naszych rodziców, bo to od nich na pierwszym etapie życia czerpiemy naszą tożsamość. Ich błogosławieństwo dodaje nam odwagi, jest zapewnieniem, że są zawsze po naszej stronie, że cieszą się nami, że jesteśmy spełnieniem ich marzeń - już teraz, gdy jesteśmy mali i jeszcze nie dokonaliśmy niczego, by zasłużyć na ich miłość.

W ten sposób dzieci uczą się, że na miłość się nie zasługuje. Że ona musi zawsze być za darmo, że jest zbyt cenna, by można było ją kupić.

Neal napisał o tym piękną książeczkę dla swoich wnuków. Scena, w której Maryja opowiada małemu Jezusowi o gwiazdce, którą Jego Ojciec zawiesił na niebie specjalnie dla Niego, zawsze głęboko mnie dotyka. A potem jest coraz lepiej:

Neal Lozano, Czy mnie pobłogosławisz, Łódź 2012

Trzeba nam ciągle znajdować okazje do tego, by dawać naszym dzieciom błogosławieństwo - codziennie, jak chleb. Mówić im o tym, jak są dla nas ważne, jak się nimi cieszymy. I jak cieszy się nimi ich Ojciec. Świętować ich urodziny, opowiadać o tym, jak na nie czekaliśmy, jak wybieraliśmy dla nich imiona. Gromadzić dla nich wspomnienia, z których będą mogły czerpać pewność tego, że są kochane, od samego początku, bezwarunkowo. Że nie są przypadkiem. Że wierzymy w ich ogromny potencjał i możliwości. Że będziemy je wspierać w realizowaniu marzeń, które zrodzą się w ich sercach. Że gdy tylko podniosą wzrok, zobaczą nas, siedzących na trybunach i dopingujących je do dania z siebie wszystkiego. Że przyznajemy się do nich, że jesteśmy z nich dumni.

W ten sposób przekazujemy im błogosławieństwo, które pochodzi od ich Ojca. Jesteśmy dani naszym dzieciom po to, aby być dla nich murem obronnym, o który rozbiją się wszelkie kłamstwa, jakie będzie im podsuwał świat, kłamstwa na temat tego, kim są i skąd czerpią swoją wartość.

Jeśli nie przekażemy im tego błogosławieństwa, mogą całe życie spędzić szukając jego namiastek gdzie indziej, starając się przypodobać innym, rezygnując z własnych marzeń po to, by ktoś je zaakceptował, podporządkowując się opinii większości z lęku przed odrzuceniem.

I nie znając swojej prawdziwej tożsamości.

A poza tym, jak wiadomo, dzieci przede wszystkim trzeba przytulać, porządnie przytulać :-)
Pewnie to znacie, ale nie szkodzi sobie przypomnieć: