Kołysanka

Usypiając wszystkie nasze królewny od prawie czternastu lat śpiewam im tę samą kołysankę. Nigdy mi się nie nudzi - nie tylko dlatego, że opowiada o domu przyjaciół Jezusa, ale także dlatego, że wiąże się z bardzo szczególnym wspomnieniem.

Kilkanaście lat temu, kiedy miała się urodzić nasza pierwsza córka i myśleliśmy nad jej imieniem, na jednej z prób Flaminae śpiewaliśmy "Dom w Betanii" autorstwa prof. Jerzego Kijowskiego, założyciela chóru. Tę piosenkę znałam już od wielu lat, ale tym razem bardziej niż kiedykolwiek urzekły mnie słowa z drugiej zwrotki o Marcie, która niesie chleb swojemu Przyjacielowi:

Łuskając kłosy prorok szedł w dzień szabatu, 

bezdomny Mesjasz, cieśli syn

W Betanii spocząć pragnął gdzieś u przyjaciół,

dobrze znał Łazarza dom w cichej wsi

Siostry dwie przyjęły Pana w domu swym

Marta mu niosła chleb

Maria siadła cicho tam, gdzie On był

Siostry dwie przyjęły Pana pod swój dach

Z Łazarzem łamał chleb i wino z nimi pił

uczył ich modlitwy Ojcze nasz.

Uzdrawiał chorych, uczył lud, dzielił chleby

bezdomny Mesjasz, cieśli syn

A dom przyjaciół czekał Go, zawsze wierny

Marty chleb, Łazarza dłoń, Marii łzy

Marto mów, co ci powiedział cieśli syn

Ser i miód dałaś Mu, świeży chleb upiekłaś, gdy głodny był

Marto mów, co Nauczyciel tobie rzekł?

"Pochwalił Marię Pan i dał jej wieczny dar, ale wiem, smakował Jemu chleb."

Gdy Łazarz umarł, przyszedł znów do Betanii

wszechmocny Mesjasz, cieśli syn

"On tylko zasnął, wstanie wnet, zwalcie kamień" - 

Jezus rzekł - "Łazarzu wstań, bracie żyj!"

Łazarz wstał, odrzucił śmierci całun precz

Marii płacz, Marty płacz zmienił Pan w radosną pieśń, chwały śpiew

Siostry dwie przyjęły Pana pod swój dach

Z Łazarzem łamał chleb i śpiewał z nimi psalm: 

"Oto dzień uczynił dla nas Pan."

Porusza mnie zawsze to, że Marta tak po prostu pomyślała o tym, że Jezus jest głodny i zmęczony. Podczas gdy inni wciąż biegali za Nim, prosząc o kolejny znak, próbując obwołać Go Królem, zadając podchwytliwe pytania, czasem smucąc Go, czasem gniewając - Ona dostrzegła Jego zmęczenie i prostym gestem chciała Mu po prostu pomóc - upiec chleb, stworzyć miejsce, gdzie będzie mógł odpocząć. Może zniecierpliwiła się na siostrę (Łk 11, 40) właśnie dlatego, że sama też chciała Go posłuchać, ale wiedziała, że w pierwszej kolejności trzeba zatroszczyć się o Jezusa, który przyszedł z drogi i jest głodny. Gdyby Maria jej pomogła, poszłoby szybciej, wtedy mogłyby u Jego stóp usiąść razem.

Bo przecież bez wątpienia umiała Go słuchać. Choć uwijała się koło rozmaitych posług, dokładnie zrozumiała nauczanie Jezusa - to właśnie ona po śmierci Łazarza wyznała, wbrew wszystkiemu, wbrew rozpaczy po śmierci brata: "Tak, Panie! Ja mocno wierzę, żeś Ty jest Mesjasz, Syn Boży, który miał przyjść na świat" (J 11, 27). W Ewangeliach tylko ona i Piotr w taki sposób wyznają wprost wiarę w Jezusa.

Tak czy inaczej, to właśnie te słowa z "Domu w Betanii" sprawiły, że nasza pierworodna ma na imię Marta. To samo, które nosiła przyjaciółka Jezusa.

Tutaj można posłuchać wykonania koncertowego: chór Flaminae pod batutą Marty Wiatr.

Ja oczywiście śpiewam w tempie kołysanki. I znacznie ciszej.