Nasz świat

Przeglądając niedawno różne lifestylowe blogi zdałam sobie sprawę z tego, jak bardzo nie doceniamy faktu, że na etapie dojrzewania i określania swojej tożsamości nastolatki potrzebują wzorców do naśladowania. A przepastne przestrzenie wirtualnego świata zarzucają je mnóstwem gotowych propozycji i rozwiązań. Stąd się przecież bierze niesłychana wręcz popularność blogów czy kanałów na YouTube, z których można się dowiedzieć w najdrobniejszych szczegółach, jak ktoś żyje i podpatrzyć jego codzienność: co nosi w torebce, co trzyma w szufladzie, jakich kosmetyków używa, czego słucha, co czyta, co je, co pije, jakie kupił ostatnio skarpetki... I młode dziewczyny (bo chyba szczególnie ich to dotyczy, ale może się mylę, nie wiem, mam akurat w domu same panny) bardziej lub mniej świadomie traktują te informacje jak wytyczne, jak wzorzec, jak odpowiedź na dręczące je pytania o to, jak żyć.

W słowach zachwytu, jakimi kilkunastoletnie czytelniczki obdarzają niewiele od siebie starsze "trend setterki", brzmi niekiedy echo tak ogromnego zagubienia, że na samą myśl o nich ogarnia mnie smutek. I lęk... Że takich zagubionych dzieciaków jest więcej. Że nikt im nie pokazał, gdzie szukać prawdy, wartości, inspiracji, wzorów do naśladowania. Że tak dalece nie wiedzą, gdzie znaleźć kierunek, że pójdą za kimkolwiek, byle się nie błąkać.

Wszędzie wokół młodzi ludzie słyszą dziś: "Bądź sobą", "Wyraź siebie", "Znajdź swój styl", "Realizuj swoje marzenia". I jednocześnie odbiera im się wszystkie autorytety i punkty odniesienia. A oni rozpaczliwie ich potrzebują, żeby mieć się na czym oprzeć. Jeśli nie mają pojęcia, kim są i jaka jest ich tożsamość, ani nawet w odniesieniu do czego mają ją określać, to chwytają się każdego skrawka nadziei, jak tonący, który z rozpaczy chwyci nawet brzytwę...

I pomyślałam o tym, jak bardzo trzeba nam zawalczyć o to, żeby nasze dzieci miały solidne, wyraźne punkty odniesienia. Od których wyjdą, by dojść być może znacznie dalej, niż my. I być może gdzie indziej, niż myślimy. Musimy jednak dać im szansę zobaczyć inną perspektywę. Żeby wiedziały, że mają wybór - nie muszą wybierać "jedynie słusznej opcji" zdefiniowanej przez współczesny świat. Że mogą wybrać większe wartości, niż mdła i jedynie poprawna "tolerancja", bylejaka "różnorodność", pusta idea "postępu", odrzucenie i dekonstrukcja wszelkich systemów wartości w imię... właściwie nie bardzo wiadomo czego, chyba jakiejś dziwacznie pojmowanej "wolności" albo "prawa do własnego szczęścia".

I że nie wolno nam oddawać naszego świata walkoverem, że trzeba o niego walczyć. Nie raz już o tym pisałam. Jesteśmy to winni naszym dzieciom, i dzieciom naszych dzieci. Przecież ten świat został nam powierzony, to do nas są skierowane te słowa: "Czyńcie sobie ziemię poddaną" (por. Rdz 1, 28). To jest nasz świat, i nasza walka. Nie możemy pozwolić, by nasze dzieci przez całe życie płynęły z prądem jak śmieci, brodziły po szyję w błocie, albo błąkały się po omacku, szukając kierunku. Trzeba im pokazać, gdzie znaleźć twardą skałę, na której można postawić stopy, by się z tego błota wydobyć, gdzie szukać wskazówek, by odnaleźć drogę. I gdzie jest Słowo, na którym można oprzeć całe życie.

To jest przecież nasz świat, i nasza walka.