Moi mili

Wczoraj po wieczornej adoracji po raz pierwszy od bardzo, bardzo dawna nie było u nas tak zwanego after-party, czyli dalszego ciągu przy herbacie. Częściowo przez nagranie, nad którym pracujemy, a które wymaga bardzo dużo czasu - część gości przeniosła się do studia nagrań stworzonego tymczasowo u naszych przyjaciół. Dzięki temu zyskaliśmy co prawda dodatkowy wieczór w gronie rodzinnym, co jest oczywiście nie do przecenienia - mieliśmy wreszcie czas, żeby zobaczyć film, który planowaliśmy obejrzeć razem już od dawna ("Bezcenny dar" - przy okazji polecam, mądry, z morałem, ale nie za słodki, w sam raz na rodzinny wieczór). A jednak brakowało nam tego spotkania, gwaru rozmów i serdecznego śmiechu (nie żeby przy naszej szóstce było w domu cicho, co to, to nie...:-), sterty kurtek i płaszczy, które nie zmieściły się już w szafie, szumu ekspresu do kawy, kuchni pełnej przyjaciół i znajomych, którzy czując się w niej jak u siebie parzą herbatę, wyciągają talerzyki, łyżeczki, kroją ciasto... A potem długich rozmów przy tej herbacie, czasem głębokich, "takich o życiu i śmierci", po których rano robi się jajecznicę... A czasem o zwykłych, codziennych sprawach. Czasem kończących się przed północą, a czasem ciągnących jeszcze długo w noc. Były i takie spotkania, podczas których sam gospodarz zasnął, wyciągnąwszy się wygodnie przy kominku, a przy nim zasypiały nasze młodsze królewny, podczas gdy goście rozmawiali w najlepsze z gospodynią... I nikomu nie chciało się wychodzić.

I tak sobie pomyślałam, że nawet nie zauważyliśmy, jak poszliśmy w ślady dziadków, o których już kiedyś pisałam. Że my także chcemy, by nasz dom był zawsze otwarty dla wszystkich, by nasi goście czuli się w nim jak u siebie. Że bardzo lubimy ich obecność, a nawet same przygotowania do wizyty gości wprowadzają już jakąś świąteczną atmosferę oczekiwania. I sprzątanie idzie szybciej, kiedy wiemy, że mamy dla kogo sprzątać :-) Zauważyliście, że najlepiej i najszybciej się sprząta, kiedy czekamy na gości? To w końcu najlepsza motywacja. No i o ile milej parzy się herbatę, piecze ciasta, torty i pierniczki, gdy jest kogo nimi częstować!

W ogóle wszystko, co robimy, ma więcej sensu, gdy jest dla kogo to robić. Dlatego, moi mili, dziękuję, że zaglądacie tutaj, że mam dla kogo pisać. I zostawcie ślad! Żeby to miejsce stało się bardziej nasze wspólne. Żeby było miejscem spotkania, rozmowy, wymiany myśli i inspiracji. Napiszcie, co Wam się podoba, a co nie, co jest ciekawe, a co wieje nudą. O czym chcielibyście poczytać, a o czym nie warto pisać. Co u Was słychać, co czytacie i oglądacie, jakie macie pomysły. A ja, jeśli pozwolicie, zaglądnę z rewizytą :-)

To co, do usłyszenia!